kościół wzniesiony metodą szkieletową w latach 1742-1744. Kościół ten nosi wezwanie Błogosławionego Maksymiliana Marii Kolbego. Konsekrowany został 7 grudnia 1975 roku. Wcześniej w latach 1744 – 1945 spełniał rolę zboru protestanckiego, a po roku 1945 do 1975 był używany jako magazyn przez PGR w Radaczu. W stanie kompletnej ruiny został przejęty przez kościół rzymsko-katolicki. Po remoncie oddano go do kultu sakralnego.

Wokół kościoła pierwotnie był cmentarz graniczący z zespołem dworsko-pałacowym. Obecny kościół został ufundowany przez generała porucznika Henninga Aleksandra von Kleista jako wotum za Wiktorię pod Mollwitz w czasie pierwszej wojny śląskiej (1740 – 1742). Wzniesiony on jest w technice szkieletowej. Pierwotna wieża kościoła była szachulcowa jednak podczas przebudowy powstała nowa ceglana. Obecne wyposażenie kościoła jest w całości współczesne. Wszystkie elementy wyposażenia prezbiterium i ołtarza głównego oraz nawy datują swoje powstanie w latach nam współczesnych. Brak jest jakichkolwiek akcentów historycznych w wyposażeniu z lat budowy kościoła.

Jedynymi wyjątkami od tej reguły są zachowane w ścianie południowej drzwi z 1744 roku, a także konstrukcja empory z 1744 roku powstała ze złożenia fragmentów wschodniej i północnej empory. Na wieży zlokalizowany jest dzwon neobarokowy powstały w ludwisarni Voss und Sohn w 1891 roku w Szczecinie. Obecnie nie jest on używany z powodu zagrożenia konstrukcji wieży. Niezaprzeczalnie najbardziej efektownym i pięknym obiektem wyposażenia kościoła przez ponad 200 lat była ambona przerobiona przez von Kleistów z trzech karet Jana III Sobieskiego.

W posiadanie Henninga von Kleista weszły one, gdy to w styczniu 1741 roku wkroczył do Oławy na czele wojsk pruskich. Za zasługi na polu bitwy otrzymał pozwolenie od cesarza Fryderyka II Wielkiego na zabranie wszystkich ruchomości z pałacu i innych pomieszczeń. Piękne karety razem z innymi mobiliami przewieziono do Radacza, do prywatnych dóbr generała. Od 1945 roku ambona jest eksponatem Muzeum Pałacu w Wilanowie.